Zmiany klimatu

Ocieplenie klimatu, czyli globalne ocieplenie, to zjawisko polegające na stopniowym wzroście średnich temperatur na Ziemi, głównie w wyniku działalności człowieka. Kluczowym czynnikiem powodującym ocieplenie jest zwiększone stężenie gazów cieplarnianych w atmosferze, takich jak dwutlenek węgla (CO₂), metan (CH₄) i podtlenek azotu (N₂O). Gazy te zatrzymują ciepło, które normalnie uciekałoby w przestrzeń kosmiczną, co prowadzi do podniesienia temperatury powierzchni planety.


Eksperci opracowali różne scenariusze przyszłych emisji gazów cieplarnianych, zależnie od polityki i działań, jakie zostaną podjęte na całym świecie. Jeśli emisje będą rosły w obecnym tempie (tzw. "scenariusz bez działania"), temperatura Ziemi może wzrosnąć o 3-4°C do końca XXI wieku, co będzie miało katastrofalne skutki. W scenariuszu intensywnych działań redukujących emisje możliwe jest ograniczenie wzrostu temperatury do 1,5°C lub 2°C, co jest celem porozumienia paryskiego z 2015 roku.

Podstawowe pojęcia
Paliwa kopalne
Węgiel, ropa naftowa i gaz ziemny to paliwa, które powstają z rozkładających się szczątków roślin i zwierząt przez miliony lat. Spalanie paliw kopalnych jest głównym źródłem antropogenicznych emisji CO2, wpływających na globalne ocieplenie.
Statystyki
2020
Węgiel

-> Emisje: 15,2 mld ton (41%)

-> Emisje w Polsce: 175 mln ton (54%)

-> Emisje na mieszkańca: 4,6 t

Ropa naftowa

-> Emisje: 11,9 mld ton (32%)

-> Emisje w Polsce: 97 mln ton (30%)

-> Emisje na mieszkańca: 2,3 t

Gaz ziemny

-> Emisje: 7,7 mld ton (21%)

-> Emisje w Polsce: 33 mln ton (10%)

-> Emisje na mieszkańca: 0,9 t

zacytowano na podstawie informacji opublikowanych w publikacji.
Gazy cieplarniane
Gazy cieplarniane to gazowe składniki atmosfery ziemskiej biorące udział w powstawaniu efektu cieplarnianego. Do podstawowych gazów cieplarnianych uwzględnionych przez Protokół z Kioto zalicza się m.in. dwutlenek węgla, metan, podtlenek azotu, freony i parę wodną.
Emisje antropogeniczne GHG
To emisje gazów cieplarnianych wynikające z działalności człowieka. Według raportów IPCC działalność człowieka od czasów rewolucji przemysłowej znacząco zwiększyła koncentrację gazów cieplarnianych w atmosferze. IPCC wskazuje, że to działalność człowieka, głównie poprzez emisję gazów cieplarnianych, jednoznacznie spowodowała globalne ocieplenie a widoczne w 2019 r. stężenia atmosferycznego CO2 były wyższe niż w dowolnym momencie w ciągu co najmniej 2 milionów, stężenia metanu i podtlenku azotu były wyższe niż w dowolnym momencie w ciągu co najmniej 800 000 lat.
zacytowano na podstawie informacji opublikowanych w publikacji.
Efekt cieplarniany
To naturalny proces, w którym gazy cieplarniane zatrzymują część promieniowania cieplnego emitowanego od strony powierzchni Ziemi, umożliwiając utrzymanie temperatury na poziomie, który pozwala na życie. Jednak działalność ludzka zwiększa koncentrację tych gazów, co prowadzi do nadmiernego ocieplenia.
Podstawowe pojęcia
Ślad węglowy
Ślad węglowy (carbon footprint) to suma emisji (bezpośrednich lub pośrednich, dodatnich lub ujemnych) wszystkich gazów cieplarnianych powodowanych przez dany proces, system lub produkt (np. budynek). Jest określany w ustalonych granicach (fazy życia: A, B, C, D, w których wyróżnia się jeszcze bardziej szczegółowe moduły), wyrażany wskaźnikiem GWP (global warming potential, potencjał globalnego ocieplenia) i mierzony w jednostce masy ekwiwalentu dwutlenku węgla (kgCO2 equiv, tCO2equiv) na zadeklarowaną jednostkę funkcyjną (kg, m 2, m3 itp.). Ślad węglowy podaje się na podstawie oceny cyklu życia i obejmuje on emisję dwutlenku węgla, metanu, podtlenku azotu i innych gazów cieplarnianych. Według najnowszej aktualizacji normy EN 15804+A2 całkowity ślad węglowy (całkowity GWP) dzieli się na:
kopalny GWP
ślad węglowy pochodzący z paliw kopalnych
biogenny GWP
ślad węglowy biogenny
GWP luluc
ślad węglowy pochodzący z użytkowania gruntów i zmiany użytkowania gruntów
zacytowano na podstawie informacji opublikowanych w publikacji.
Ślad węglowy organizacji
Duże korporacje mogą emitować miliony ton CO2eq rocznie, np. w 2020 roku Amazon zgłosił emisje na poziomie około 60,64 mln ton CO2eq, a Tesla w 2023 na poziomie ok. 211 mln ton CO2eq.
60 mln ton CO2eq
wyemitowane przez Amazon w 2020 roku
211 mln ton CO2eq
wyemitowane przez Teslę w 2023 roku
zacytowano na podstawie informacji opublikowanych w publikacji.
Ślad węglowy produktów:
99,5 kg CO2eq
Produkcja 1 kg wołowiny wynosi średnio na świecie około 99,5 kg CO2eq.
4,4 kg CO2eq
Produkcja 1 kg ryżu wynosi średnio na świecie około 4,4 kg CO2eq.
1,89 kg CO2eq
Produkcja 1 kg stali wynosi średnio na świecie około 1,89 kg CO2eq.
30,14 kg CO2eq
Produkcja 1 kg aluminium wynosi średnio na świecie około 30,14 kg CO2eq.
zacytowano na podstawie informacji opublikowanych w publikacji: Źródło 1, Źródło 2, Źródło 3
Przykłady wartości śladu węglowego dla
materiałów wyprodukowanych
w Polsce wg bazy materiałów FoCA
Podstawowe pojęcia
Sekwestracja dwutlenku węgla
Proces usuwania dwutlenku węgla z atmosfery i jego trwałego
magazynowania, np. poprzez zalesianie, technologię CCS
(Carbon Capture and Storage) lub w glebie.
Naturalna sekwestracja węgla (fotosynteza)
Fotosynteza jest jednym z najważniejszych procesów naturalnej sekwestracji węgla. Rośliny pochłaniają CO2 z atmosfery i przy użyciu światła słonecznego przekształcają go w cukry, które są wykorzystywane do wzrostu, a tlen jest uwalniany do atmosfery jako produkt uboczny. Las i inne ekosystemy roślinne pełnią rolę naturalnych magazynów węgla, przechowując CO2 w biomasie (drzewa, rośliny) i glebie
Koncepcja magazynow węgla
Magazyny węgla to rezerwuary przechowujące węgiel przez długi czas:

  • Biomasa: Drzewa i rośliny pochłaniają CO2, magazynując węgiel w związkach organicznych.
  • Gleba: Węgiel pochodzi z rozkładu roślin i zwierząt.
  • Oceany: Pochłaniają CO2, przekształcając go w związki chemiczne.
  • Magazyny geologiczne: Naturalne formacje przechowujące CO2w formie gazowej lub płynnej.
  • Budynki: Drewno w budownictwie magazynuje węgiel, jak wspomina VI raport IPCC.
Rodzaje CCS (Carbon Capture and Storage)
  • Post-combustion: Usuwanie CO2 po spaleniu paliw kopalnych. CO2 jest wychwytywany z gazów spalinowych za pomocą rozpuszczalników chemicznych.
  • Pre-combustion: Usuwanie CO2 przed spaleniem paliw. Paliwa kopalne są przetwarzane w gaz syntezowy, z którego CO2 jest oddzielany.
  • Oxy-fuel combustion: Spalanie paliw w czystym tlenie zamiast powietrza, co prowadzi do powstania gazu spalinowego składającego się głównie z CO2 i wody, co ułatwia wychwytywanie CO2.
DAC+S (Direct Air Capture and Storage)
DAC+S to technologia wychwytywania CO2 bezpośrednio z atmosfery i jego trwałego magazynowania. Technologia ta wykorzystuje chemiczne absorbenty do wychwytywania CO2, który jest następnie przechowywany w geologicznych magazynach
CCUS (Carbon Capture, Utilization, and Storage)
CCUS obejmuje wychwytywanie CO2 i jego wykorzystywanie do różnych celów przed ostatecznym magazynowaniem. Przykłady zastosowań to:

  • Przemysł chemiczny: Użycie CO2 do produkcji chemikaliów, takich jak metanol.
  • Przemysł spożywczy: Użycie CO2 w procesach takich jak karbonizacja napojów.
  • Wzrost plonów: Użycie CO2 w szklarniach do przyspieszenia wzrostu roślin.
  • Produkcję przedmiotów codziennego użytku: przedmiotów, tkanin, alkoholi itp.
Powrót
Przewiń dalej
Przyczyny zmian klimatu
Zmiany klimatu są wynikiem zarówno naturalnych, jak i antropogenicznych czynników, jednak według najnowszych raportów Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) oraz informacji Komisji Europejskiej (KE), głównym czynnikiem napędzającym obecne zmiany klimatyczne jest działalność człowieka.
Spalanie paliw kopalnych
Opis: Spalanie węgla, ropy naftowej i gazu ziemnego jest głównym źródłem emisji dwutlenku węgla (CO2), metanu (CH4) i tlenków azotu (N2O)

Wpływ: Spalanie paliw kopalnych na potrzeby energetyczne jest odpowiedzialne za około 73% globalnych emisji CO2. Energia w przemyśle, transporcie i budownictwie są kluczowymi sektorami emitującymi gazy cieplarniane.

Źródło
Rolnictwo, wylesianie i zmiana użytkowania gruntów
Opis: Wylesianie prowadzi do uwolnienia zmagazynowanego w drzewach i w glebie CO2 oraz zmniejsza zdolność pochłaniania CO2 przez lasy.

Wpływ: Zmiana użytkowania gruntów, w tym wylesianie, przyczynia się do około 18 % globalnych emisji gazów cieplarnianych. Samo wylesianie i degradacja lasów przyczyniają się do około 6,5% globalnych emisji gazów cieplarnianych (emissions from land-use change).

Źródło 1 , Źródło 2
Przemysł
Opis: Przemysł wytwarza gazy cieplarniane przez procesy takie jak produkcja cementu, stali i chemikaliów.

Wpływ: Przemysł odpowiada za około 5% globalnych emisji gazów cieplarnianych.
Odpady
Opis: Składowanie odpadów na wysypiskach oraz ich spalanie powodują emisje metanu i CO2.

Wpływ: Odpady są źródłem około 3% globalnych emisji gazów cieplarnianych.
Sektor budowlany
Sektor budowlany odpowiada za około 37% zagregowanych globalnych emisji CO2 (2022), z czego 28% pochodzi z eksploatacji budynków (energia zużywana na ogrzewanie, chłodzenie, oświetlenie i inne potrzeby energetyczne), a 11% z materiałów budowlanych i procesów konstrukcyjnych.

Źródło
Powrót
Przewiń dalej
Podstawowe pojęcia
Mitygacja klimatyczna
Najważniejsze działania w sektorze budowlanym mające na celu ograniczenie lub zapobieganie emisji gazów cieplarnianych, aby złagodzić wpływ zmiany klimatu.
Dekarbonizacja budownictwa
To proces redukcji emisji dwutlenku węgla (CO₂) i innych gazów cieplarnianych w całym cyklu życia budynków. Obejmuje projektowanie, budowę, eksploatację, utrzymanie i rozbiórkę budynków, a także produkcję materiałów budowlanych. Celem dekarbonizacji budownictwa jest zmniejszenie negatywnego wpływu sektora budowlanego na zmiany klimatyczne oraz promowanie zrównoważonego rozwoju . Kluczowe działania mające wpływ na dekarbonizację budownictwa to:

  • ograniczanie zużycia energii operacyjnej;
  • używanie bezemisyjnej energii odnawialnej lub energii niskoemisyjnej (potwierdzone przez energy performance certificates, EPC);
  • stosowanie materiałów o niskim lub zerowym wpływie na środowisko (np. niska energia wbudowana lub ślad węglowy potwierdzone analizą LCA);
  • stosowanie materiałów nadających się do ponownego użycia lub recyklingu

Źródło
Net-Zero emisyjne budynki
To budynki o bardzo niskim zużyciu energii (niskoenergetyczne, pasywne, zero-energetyczne, plus zero-energetyczne), które charakteryzują się zerową operacyjną emisją CO2 w ciągu roku a zużywana energia pochodzi ze źródeł odnawialnych (*). W Unii Europejskiej budynek bezemisyjny (zero-emission building) oznacza, zgodnie z definicją wprowadzoną w dyrektywie EPBD z dn. 24 kwietnia 2024 r., budynek o bardzo wysokiej charakterystyce energetycznej, wymagający zerowej lub bardzo małej ilości energii, niewytwarzający na miejscu emisji dwutlenku węgla z paliw kopalnych oraz wytwarzający lub prowadzący do powstawania bardzo małych ilości operacyjnych emisji gazów cieplarnianych.

Źródło
Budynki Net-Zero emisyjne w całym cyklu życia (Net-zero WLC)
To budynki charakteryzujące się zerową emisją CO2 w całym cyklu życia (Whole Life Carbon) czyli zarówno na etapie produkcji materiałów, transportu, budowy, rozbiórki, składowania jak i operacyjnego śladu węglowego. Jest to bardzo trudne ale możliwe np. poprzez rezygnację z budowy nowego budynku a renowację istniejącego, staranny wybór niskoemisyjnych materiałów budowlanych, stosowanie odnawialnych źródeł energii a w przypadku istnienia emisji kompensowanie ich za pomocą odpowiednich offsetów węglowych.
Gospodarka o obiegu zamkniętym (circular economy):
To model produkcji i konsumpcji, umożliwiający obieg materiałów i produktów lub ich części tak długo, jak to możliwe. W budownictwie oznacza pominięcie fazy wydobycia surowców dzięki ponownemu użyciu i/lub recyklingowi elementów budowlanych. W praktyce chodzi tu o ograniczenie do minimum odpadów przeznaczonych do składowania. W projektowaniu gospodarka cyrkularna oznacza między innymi uwzględnienie zmian funkcji budynku lub jego łatwą rozbiórkę ( design for deconstruction, DfD). Natomiast w skali społecznej odnosi się do dzielenia się, pożyczania, naprawy i odnawiania – stąd także nazwa „gospodarka obiegu zamkniętego”, w skrócie GOZ. Model ten przyczynia się do redukcji zużycia surowców, redukcji odpadów oraz redukcji emisji. Jest jednym z elementów osiągania neutralności klimatycznej UE do 2050 r., zawartym w Europejskim Zielonym Ładzie (EZŁ). Szacuje się, że strategie efektywności materiałowej mogą przynieść w krajach najbardziej rozwiniętych oszczędności emisji na poziomie 35-40 %.

Źródło 1 , Źródło 2
Rozwiązania oparte na naturze (NbS):
Można je ogólnie zdefiniować jako działania rozwiązujące problemy poprzez ochronę i przywracanie naturalnych procesów i ekosystemów. Istnieje szeroki konsensus, że NbS (Nature-based Solutions) może pomóc przywrócić związki między ludźmi a naturą oraz przyczynić się do rozwiązania bieżących wyzwań miejskich poprzez wprowadzenie korzyści z usług ekosystemowych do środowiska zabudowanego. Przykładami działań NbS są m.in. projektowanie zielonych dachów oraz zielonych fasad, miejska retencja wody deszczowej, biologiczne reaktory produkuące energię elektryczną czy kominy solarne w budynkach wzmacniające pasywną wentylację.
Neutralność klimatyczna (climate neutrality):
To pojęcie określające równowagę (zerowy bilans) między emitowanymi gazami cieplarnianymi, a ich składowaniem lub pochłanianiem przez zbiorniki wodne, lasy czy gleby. Osiągnięcie neutralności klimatycznej to jedno z największych wyzwań związanych z ochroną klimatu. Neutralność klimatyczna jest formalnym celem polityki Unii Europejskiej, wpisanym do Europejskiego prawa o klimacie (UE/2021/1119), planowanym do osiągnięcia w 2050 r. Oznacza zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych do poziomu zero netto (emisje po odliczeniu pochłaniania), a następnie dążenie do osiągnięcia emisji ujemnych. Jest to odpowiedź na zobowiązanie się do realizacji długoterminowego celu Porozumienia paryskiego, polegającego na ograniczeniu wzrostu średniej temperatury globalnej do poziomu znacznie niższego niż 2°C powyżej poziomu przedindustrialnego, które to porozumienie zostało ratyfikowane przez UE 4 października 2016 r. Pośrednim celem jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych netto do 2030 r. o 55% w porównaniu z poziomami z 1990 r., a narzędzie regulacyjne stanowi pakiet legislacyjny z dn. 14 lipca 2021 Fit for 55.
Powrót
Przewiń dalej
Wnioski IPCC
Potencjał redukcyjny różnych sektorów
Zmiany w różnych sektorach gospodarki mogą doprowadzić do istotnego zmniejszenia emisji CO2 przykładowo w budownictwie o 66%, transporcie lądowych o 67%, przemyśle o 29% czy produkcji żywności o 44%.
Rola sektora energetycznego
IPCC w ostatnim, VI raporcie wskazuje na duży potencjał redukcji emisjii CO2 związany z przejściem na odnawialne źródła energi jak np. energia słoneczna (redukcja 4,5 GtCO2 eq/rok), energia wiatrowa (3,8 Gt), energia geotermalna i hydroenergia (1 Gt) czy biopaliwa (1,2 Gt)
Ochrona lasów
Działania ochraniające, odbudowujące i wzmacniające naturalne środowisko mają duży wpływ na redukcję emisji CO2 czego przykładem są zmniejszenie przekształceń ekosystemów (o ok. 4 GtCO2eq/rok), wykorzystanie sekwestracji CO2 w rolnictwie (4,4 Gt), obudowa ekosytemów (3,8 Gt) czy zrównoważone zarządzenie gospodarką leśną (2,3 Gt).
Efektywność energetyczna
Zwiększenie efektywności energetycznej budynków pozwoli uniknąć ok. 1,5 GtCO2eq/rok.
Przemiany przemysłowe
Zmiany technologiczne w przemyśle oraz gospodarowaniu odpadami mogą tekże doprowadzić do znacznych redukcji emisji przykładowo zmiany źródeł energii na niskoemisyjne o 2,1 GtCO2eq/rok, efektywność energetyczna o 1,2 Gt, efektywność materiałowa o 0,9 Gt czy recykling materiałów o 0,5 Gt.
Etap budowy
Emisje z sektora przemysłu związane z produkcją materiałów budowlanych takich jak cement, stal czy szkło oraz ich transport i procesy konstrukcyjne są odpowiedzialne za ok. 10 % całkowitych emisji CO2eq.
Etap eksploatacji

Emisje wynikające z zużycia energii przez budynki (ogrzewanie, chłodzenie, oświetlenie, urządzenia elektryczne) odpowiadają za około 28% globalnych emisji CO2eq.


Przykład: Budowa średniej wielkości biurowca (ok. 16 000 m²) w technologii monolitycznej może odpowiadać za emisje o wartości ok. 14.000 ton CO2eq.

Powrót
Przewiń dalej
Podstawowe pojęcia
Adaptacja klimatyczna
Proces dostosowywania się do obecnych lub oczekiwanych zmian klimatycznych w celu zmniejszenia szkód lub wykorzystania korzyści, jakie mogą one przynieść.
Już w 2009 r. na Forum Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych ws. zmian klimatu (UNFCCC) przyjęto tzw. Program działań z Nairobi ws. oddziaływania, wrażliwości i adaptacji do zmian klimatu. Konsekwencją tego planu było opublikowanie w 2009 przez Komisję Europejską tzw. Białej Księgi „Adaptacja do zmian klimatu: Europejskie ramy działania” a w Polsce w 2013 r. strategicznego planu adaptacji (SPA 2020) dla sektorów i obszarów wrażliwych na zmiany klimatu do roku 2020 z perspektywą do roku 2030.

Źródło
SPA2020 to pierwszy dokument strategiczny, który bezpośrednio dotyczy kwestii adaptacji do zachodzących zmian klimatu. Głównym celem Planu jest zapewnienie zrównoważonego rozwoju oraz efektywnego funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa w warunkach zmieniającego się klimatu. W dokumencie wskazano priorytetowe kierunki działań adaptacyjnych, które należy podjąć do 2020 roku w najbardziej wrażliwych na zmiany klimatu obszarach, takich jak: gospodarka wodna, rolnictwo, leśnictwo, różnorodność biologiczna, zdrowie, energetyka, budownictwo i gospodarka przestrzenna, obszary zurbanizowane, transport, obszary górskie i strefy wybrzeża.

Źródło
Globalny Cel w zakresie adaptacji, często określany jako „GGA”, jest kluczowym elementem Porozumienia Paryskiego (2015). Zobowiązuje ona wszystkie 196 Strony do zwiększenia odporności, zmniejszenia podatności na zagrożenia i wspierania działań dostosowawczych. Podczas COP28 w Dubaju (2023), kraje zgodziły się na globalne cele czasowe dotyczące konkretnych tematów i sektorów – na przykład w takich obszarach jak woda i warunki sanitarne, żywność i rolnictwo oraz eliminacja ubóstwa i środki do życia – a także w ramach tzw. „cyklu adaptacji”, globalnych ram, które kierują krajami w zakresie kroków niezbędnych do planowania i wdrażania adaptacji.
Powrót
Przewiń dalej
Podstawowe inicjatywy i strategie
walki ze zmianami klimatycznymi
Protokół z Kioto
Opis: Przyjęty w 1997 roku Protokół z Kioto jest miedzynarodowym traktatem uzupełniającym Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w prawie zmian klimatu (United Nations Framework Convention on Climate Change). Nałożył prawnie wiążące cele redukcji emisji na kraje rozwinięte.

Zobowiązania: Protokół zdefiniował gazy cieplarniane oraz zobowiązał sygnatariuszy do redukcji w latach 2008–2012 emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 5% w porównaniu z poziomami z roku 1990.
Porozumienie Paryskie
Opis: Zawarte w 2015 roku, Porozumienie Paryskie to prawnie obowiązujące zobowiązanie sygnatariuszy mające na celu ograniczenie globalnego ocieplenia do poziomu znacznie poniżej 2°C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej, dążąc do ograniczenia wzrostu temperatury do 1,5°C.

Zobowiązania: Kraje uczestniczące zobowiązują się do składania krajowych wkładów na rzecz redukcji emisji (NDC) oraz do regularnej aktualizacji swoich celów co 5 lat a Konferencja Stron będzie dokonywać globalnego ich przeglądu także co 5 lat. Każdy kolejny wkład Strony ustalony na poziomie krajowym ma być większy niż poprzedni.
Agenda 2030 i Cele Zrównoważonego Rozwoju
Opis: Agenda 2030 ONZ obejmuje 17 Celów Zrównoważonego Rozwoju, w tym cel 13 dotyczący działań w dziedzinie klimatu, który koncentruje się na przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym i ich skutkom.

Zobowiązania: W ramach celu 13 wskazano trzy środki jego realizacji:

  • wzmocnienie odporności i zdolności adaptacyjnych do zagrożeń związanych z klimatem i klęsk żywiołowych we wszystkich krajach
  • włączenie środków dotyczących zmian klimatu do polityki, strategii i planowania krajowych
  • poprawa edukacji, podnoszenia świadomości oraz zdolności człowieka i instytucjonalnego w zakresie łagodzenia zmiany klimatu, adaptacji, zmniejszania skutków i wczesnego ostrzegania.
Pierwsze Europejskie Prawo Klimatyczne
Unia Europejska już w 2002 r. wprowadziła I Europejski Program Zmian Klimatycznych (ECCP), który m.in. ustanowił podstawy pod pierwszy europejski system handlu emisjami (ETS). Dodatkowo przedstawiono propozycje działań dotyczących m.in.: ustalenia minimalnych wymagań dotyczących sprawności urządzeń końcowych, zwiększenia efektywności energetycznej zamówień publicznych, kampanii na rzecz świadomości społecznej czy promowania skojarzonej produkcji ciepła i energii.
Polityka Klimatyczna UE w latach 2010-2020
W tym okresie polityka energetyczna UE ulegała dalszemu uszczegółówieniu a w szczególności sukcesywnie zaostrzano jej cele w obszarze emisji gazów cieplarnianych (od 20 % do 55 % w 2030 r.), udziale OZE w całkowitym zużyciu energii (od 20 % do 32 % w 2030 r.) oraz zwiększania efektywności energetycznej (od 20% do 32,5 % w 2030 r).
Europejski Zielony Ład
W 2019 r. Unia Europejska zaproponowała pakiet inicjatyw regulacyjnych pod nazwą Europejskiego Zielonego Ładu, który celem jest uczynienie Europy pierwszym kontynentem neutralnym klimatycznie do 2050 roku. Podstawowymi elementami EŁZ było zwiększenie ambicji ograniczenia emisji CO2 o 55 % w 2030 r. w stosunku do 1990 r. (Fit for 55) oraz określenie celu neutralności klimatycznej w 2050 r.
Mechanizmy finansowania klimatycznego
Rozwój i wdrażanie technologii niskoemisyjnych: Wspieranie badań i rozwoju technologii, które przyczyniają się do redukcji emisji, takich jak odnawialne źródła energii, efektywność energetyczna i technologie sekwestracji węgla.
Transfer technologii: Współpraca międzynarodowa w zakresie transferu technologii z krajów rozwiniętych do rozwijających się, aby wspierać ich przejście na gospodarki niskoemisyjne.
Współpraca międzynarodowa i partnerstwa
Międzynarodowe organizacje: Organizacje takie jak Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) dostarczają naukowych podstaw do formułowania polityk klimatycznych
Partnerstwa publiczno-prywatne: Inicjatywy takie jak koalicja We Mean Business mobilizują firmy do działań na rzecz klimatu, współpracując z rządami i organizacjami międzynarodowymi
Powrót
Przewiń dalej
Polityka klimatyczna
Dowiedz się jak na przestrzeni
lat kształtuje się polityka
klimatyczna w Polsce i UE.
Projekt FoCA współfinansowany przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach 33.
konkursu Inicjatywy CORNET (COllective Research NETworking).
Całkowita wartość projektu: € 386 497,50
Wartość dofinansowania ze środków krajowych: 1 279 240,13 zł (oraz kwota VAT należnego)
Całkowita wartość zadania w Polsce: 1 384 821,58 zł (oraz kwota VAT należnego)
Dostępność