Podstawy naukowe LCA sięgają lat 20 XX w. i zostały opisane przez biologa Ludwiga von Bertalanffyego, który opisywał organizmy i elementy biologiczne oraz relacje zachodzące pomiędzy nimi, jednak początki LCA jako metody obliczania wpływu na środowisko sięgają lat 60, kiedy to zaczęto zauważać potrzebę bardziej świadomego zarządzania zasobami naturalnymi. W 1969 r. na Światowej Konferencji Energetycznej Harold Smith przedstawił techniki oceny cyklu istnienia wyrobów. W latach 70 w USA powstaje metoda kwantyfikacji wykorzystania zasobów i emisji zanieczyszczeń pod nazwą Analiza profilu zasobów i środowiska a w Europie metoda Ekobilansu.

W latach 90. nastąpił znaczący rozwój metodyki LCA m.in. na konferencji SETAC nastąpiło oficjalne zdefiniowanie systemu LCA oraz stworzenie pełnych podstaw techniki jego obliczania na na szczycie klimatycznym w Rio de Janeiro Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO) powołała grupę norm ISO 14000 dotyczącą systemów zarządzania środowiskowego. Dzięki temu LCA stało się szeroko akceptowanym narzędziem w zarządzaniu środowiskowym i zrównoważonym rozwoju.